زمستان با تمام شگفتی‌های خاص خود، مثل برف روی کوه‌ها و تحول درختان برای شکوفایی دیگر، ارمغان آور تابش پس از یخبندان خواهد بود، بر همین اساس در تاریخ و افسانه‌ها این فصل، از حرمت خاصی برخوردار است. در ایران باستان، ایرانیان، آن‌قدر از خود ذوق نشان می‌داده‌اند که در هرروز و هفته و ماه جشنی و بزمی به مناسبی دلنشین برگزار می‌شده است. جشن‌ها و پایکوبی‌ها بهانه‌ای برای زیستن بود، بهانه‌ای برای بخشیدن رنگ و جلوه‌ای دیگر به زندگی بود، بوی خوش این جشن‌ها تا سالیان طولانی در آسمان بالای سر جا خوش می‌کرد و مردم بی‌خبر از منشأ این‌همه امید و نیک بختی فارغ از بار سنگین غم‌ها به زندگی، شادمان ادامه می‌دادند.
ما در سام سیر هم به دنبال فرصتی برای ترویج فرهنگ خوب، عمیق و شاد هستیم. 15 بهمن بهانه‌ای شد برای چندخطی کوتاه درباره جشن نیمه‌ی زمستان!
به عقیده‌ی ایرانیان باستان، 15 بهمن و گذشتن 45 روز از زمستان، چون غول زمستان از میان می‌رفت و کم‌کم صدای بلبل‌ها و شکوفه‌های بهار در رختخواب زمستانی پهلو به پهلو می‌شدند. با توجه به اهمیت کشاورزی در روزگاران قدیم( گرچه که الآن اهمیت آن نباید نادیده گرفته شود) و شروع فصل برداشت در هر فصلی جشنی یادی با عناوین مختلف برگزار می‌شد.
جشن نیمه زمستان هم‌زمان با جشن مهرگان یا میر ماه در تقویم طبری، زمان برگزاری فستیوال پیر شالیار یا پیر شهریار در اورامانات کردستان،
آغاز سال نو در تقویم شمال غربی هندوکش در افغانستان،
آغاز سال نو در تقویم‌های محلی لرستان، بختیاری و کردستان با نام " وهار کردی"،
جشن " میرما" در نواحی طبرستان (یا همان مازندران امروزی) می‌باشد.
ایرانیان باستان به‌واسطه وجود مدیریت در آن زمان ، تطابق کاشت و برداشت و رهایی از فصل سخت سرما را جشن می‌گرفتند. سرو انواع غذاهای باستانی ایران و پخت نان شیرینی‌های محلی به همراه نوای موسیقی اصیل ایرانی، آتش‌بازی و پایکوپی مردمان ایران زمین نویدبخش فصلی دیگر از امید در زندگی بود.
گاه به معنای روز و انبار به اندوخته‌ی کشاورزی و برکت کاشت و برداشت اشاره دارد. در آئین زرتشتی گهنبار شش روزی بوده است که جهان ساخته شد، یعنی اهورا مزدا دنیا را در شش روز آفرید.
اولین گاهنبار روز پانزدهم اردیبهشت‌ماه، چهل و پنجمین روز از اول سال که در آن «آسمان» آفریده شد.
روز پانزدهم تیرماه و صدوپنجمین روز سال که در این روز «آب» آفریده شد.
سی امین روز شهریورماه صدوهشتادمین روز سال که در این روز «زمین» آفریده شد.
سی‌ام مهرماه، دویست‌ودهمین روز سال که در آن «گیاه» آفریده شد.
بیستم دی‌ماه، دویست‌ونودمین روز سال که «جانوران» آفریده شدند.
و
روز آخر سال کبیسه، روز سیصد و شصت و پنجم، با نام وهیشتواشت‌گاه که «مردمان» آفریده شدند.
گاه‌شمارهای ایران باستان سراسر جشن و سرور بوده است. مثلاً در همین زمستان با یلدا آغاز و با اسفندگان پایان می‌گرفته است. در بهمنگان که در دوم ماه بهمن جشن گرفته می‌شد، مردم به جمع‌آوری گیاهان دارویی و مناسب برای سلامتی در کوهستان و مراتع می‌پرداختند و گیاهان خوشبو را برای تراوش رایحه‌ی خوش عطر آن‌ها می‌سوزاندند، دوم بهمن یا بهمنگان سمبل نیک منشی و دوری از بدی‌ها و پاکیزگی بوده.
با تابش خورشید در پس سرمای سخت روزگاران گذشته، جوانه‌های امید در دل مردمان ایران باستان شروع به رشد می‌کرده، چه خوب می‌شود اگر ما هم از گذشتگان خود درس بگیریم، چه خود را یک ایرانی بدانیم یا ندانیم باید به خاطر داشته باشیم که هر کار پسندیده‌ای مثل سفر و حضور در جشن‌ها و آشنایی با فرهنگ‌ها و رسوم مختلف ما را با چیزی ورای معنای ماشینی و مادی زندگی امروز روبه‌رو می‌کند.
برای خرید بلیط هواپیما و رزرو هتل از سامانه آنلاین سام سیر استفاده نمایید.
