امارات؛ شیخ نشینان یکپارچه عربی

مقاله

بازگشت به مقاله ها

امارات؛ شیخ نشینان یکپارچه عربی

بازگشت به مقاله ها

امتیاز : امتیاز دهندگان :

نویسنده: تحریریه تور خارجی تاریخ انتشار: 27 شهریور 1397 بازدید: 4693

امارات متحده عربی برای بسیاری از مسافرین تنها یک چیز را معنی می کند: توقفگاهی بین راه. در این مکان باید بیشتر تامل کنید تا اینکه بخواهید لذت ببرید؛ جایی برای لمس کردن، از میانشان به سرعت رد شدن، و تا جایی که امکان دارد از آنجا دور شدن. با این حال، حقیقت این است که کسانی که این کشور را کمی بیشتر از یک توقف می دانند، باز هم دارند اشتباه می کنند. فراتر از خط افق ابوظبی و در میان مراکز خرید دبی، طیف وسیعی از ماجراهای دنیای واقعی در انتظار است. بر روی یک شتر بروید و در تپه های بیابان به تاخت بروید ... یا یک هلی کوپتر را کرایه کنید. با بادیه نشینان نان بخورید ... و یا در یک رستوران زیر دریا همراه با ماهی ها، شام بخورید. به یک فروشگاه ادویه قدیمی سر بزنید... و یا به مغازه های طلا فروشی سر بزنید. این عربستان باستان است که در انتظار سفر شما به این کشور است.

امارات متحده عربی یا ساده تر امارات، یک سلطنت مطلقه فدرال در آسیای جنوب غربی، که در انتهای جنوب شرقی به شبه جزیره عربستان در خلیج فارس می رسد، که هم مرز با عمان در شرق و عربستان سعودی در جنوب است و مرزهای دریایی با قطر در غرب و با ایران در شمال دارد. این کشور متشکل از هفت امیرنشین از جمله ابوظبی (پایتخت)، عجمان، دبی، فجر، رأس الخیمه، شارجه و ام القوان است. هر امیرنشین توسط یک حاکم اداره می شود؛ و آنها با هم، به طور مشترک شورای عالی فدرال را تشکیل می دهند. یکی از حاکمان به عنوان رئیس جمهور امارات متحده عربی انتخاب می شود.

در سال 2013، جمعیت امارات متحده عربی 9.2 میلیون نفر بود، که در حدود 1.4 میلیون نفر از شهروندان، اماراتی و 7.8 میلیون نفر مهاجر هستند.

اولین حضور انسان مدرن در کشور امارات مربوط به 125 هزار سال قبل از میلاد است؛ در سایت Faya-1 در منطقه Mleiha شارجه. مقبره هایی که به زمان نوسنگی یا عصر حجر جدید بر می گردد و قدیمی ترین مکان های شناخته شده که در Jebel Buhais قرار دارد. بعد از دهه ها جنگ دریایی با بریتانیا، امارات در طی یک پیمان دائمی صلح دریایی با بریتانیا در سال 1819 (که در سال 1853 و دوباره در سال 1892 تصویب شد) به عنوان کشورهای حاشیه شناخته شد و تحت الحمایه بریتانیا قرار گرفت. این موافقتنامه با استقلال و ایجاد امارات متحده عربی در تاریخ 2 دسامبر 1971، بلافاصله پس از خروج بریتانیا از تعهدات این معاهده، پایان یافت. شش امارات به امارات متحده عربی در سال 1971 پیوست و هفتمین آن، رأس الخیمه، در تاریخ 10 فوریه سال 1972 به فدراسیون پیوست.

اسلام دین رسمی است و عربی زبان رسمی امارات متحده عربی است. ذخایر نفتی امارات متحده عربی، هفتمین در جهان است، در حالی که ذخایر گاز طبیعی آن هفتادمین در جهان است. شیخ زاید، حاکم ابوظبی و نخست وزیر امارات متحده عربی، به توسعه امارات و هدایت درآمدهای نفتی به مراقبت های بهداشتی، آموزش و زیرساخت نظارت دارد. اقتصاد امارات متحده عربی متنوع ترین در شورای همکاری خلیج است، در حالی که پرجمعیت ترین شهر دبی، که یک شهر مهم جهانی و مرکز تجارت بین المللی و دریایی می باشد. با این وجود، این کشور نسبت به سال های گذشته بسیار کمتر به نفت و گاز وابسته است و از لحاظ اقتصادی به گردشگری و کسب و کار تمرکز دارد.

امارات متحده عربی، به عنوان یک قدرت منطقه ای و بین المللی شناخته شده است، که عضو سازمان ملل متحد، اتحادیه عرب، سازمان همکاری اسلامی، اوپک، جنبش عدم تعهد و شورای همکاری خلیج فارس است.

جغرافیای امارات

امارات متحده عربی در خاورمیانه، در نزدیکی خلیج عمان و خلیج فارس، بین عمان و عربستان سعودی قرار دارد. این یک موقعیت استراتژیک کمی در جنوب تنگه هرمز قرار دارد، یک نقطه انتقال حیاتی برای نفت خام جهانی است.

امارات متحده عربی در حدود530 کیلومتر مرز با عربستان سعودی در غرب، جنوب و جنوب شرقی دارد و یک مرز 450 کیلومتری با عمان در جنوب شرقی و شمال شرقی دارد. مرز زمینی با قطر در منطقه خور العدید در شمال غربی حدود نوزده کیلومتر است.

بزرگترین شیخ نشین امارات متحده عربی، ابوظبی است که 87 درصد کل مساحت امارات متحده عربی را شامل می شود (67،340 کیلومتر مربع). کوچکترین شیخ نشین امارات، عجمان، تنها 259 کیلومتر مربع (100 کیلومتر مربع) را شامل می شود.

سواحل امارات متحده عربی در امتداد ساحل جنوبی خلیج فارس بیش از 650 کیلومتر است. اکثر ساحل ها از سطح نمکی دارد که به مراتب در داخل کشور بیشتر است. بزرگترین بندر طبیعی در دبی است، اگر چه بنادر دیگر در ابوظبی، شارجه و دیگر نقاط لایروبی شده است.

جزایر متعددی در خلیج فارس یافت می شود و مالکیت برخی از آنها موضوع اختلافات بین المللی با ایران و قطر بوده است.

جنوب و غرب ابوظبی، منطقه ای بیابانی و شنی وسیعی است به نام ربع الخالی است که منطقه ای بسیار گسترده از خاک کشورهای عربستان، امارات، یمن و عمان را فرا گرفته است و بزرگترین صحرا ماسه ای دنیا می باشد.

منطقه بیابانی ابوظبی شامل دو واحه مهم با آب مناسب زیرزمینی برای سکونت و کشت مداوم است. واحه وسیع لیوا در جنوب در نزدیکی مرز مشخص شده با عربستان سعودی است. دریاچه زاخر یک دریاچه مصنوعی – ساخت دست انسان – در نزدیکی مرز با عمان است.

قبل از خروج از منطقه در سال 1971، بریتانیا مرزهای داخلی را در میان هفت امیر به منظور جلوگیری از اختلافات ارضی که ممکن است مانع شکل گیری دولت فدرال امارات شود، تعیین کرد. به طور کلی، حاکمان امارات متحده مداخله بریتانیا را پذیرفتند، اما در مورد اختلافات مرزی بین ابوظبی و دبی، و همچنین بین دوبی و شارجه، ادعاهای متضاد حل و فصل نمی شد، تا زمانی که امارات مستقل شد.

گیاهان و جانوران

درختان آقاقیا در حومه صحرای نواحی نزدیک فجیره رشد می کنند.

در این واحی ها درختان نخل خرما، آقاقیا و اوکالیپتوس رشد می کند. در صحرا، پوشش گیاهی بسیار پراکنده است و شامل علفزارها و بوته های خار است. حیوانات بومی به دلیل شکار بی رویه در معرض خطر انقراض قرار داشتند، که منجر به برنامه حفاظتی در جزیره بنی یاس، به دستور شیخ زاید بن سلطان آل نهیان در دهه 1970 شد و باعث نجات گونه های جانوری، از جمله غزال عربی، شتر عربی و گربه های وحشی شده است. ماهی ها و پستانداران ساحلی عمدتا از ماهی خال مخالی، ماهی لوتی، و همچنین کوسه ها و نهنگ ها تشکیل شده است.

مطلب پیشنهادی: بهترین مناطق و هتل های دبی را بشناسید!!!

فرهنگ امارات

فرهنگ امارات بر اساس فرهنگ عربی است و تحت تاثیر فرهنگ های ایرانی، هندوستان و شرق آفریقا قرار دارد. معماری الهام گرفته از عربستان و ایران بخشی از بیان هویت محلی امارات است. تأثیر ایرانیان بر فرهنگ اماراتی در معماری و هنرهای سنتی امارات قابل توجه است. به عنوان مثال، بادگیرهایی که بالای ساختمان های سنتی و قدیمی اماراتی ساخته می شود با نام بارجیل، از معماری سنتی ایرانی (بادگیرهای یزد) الهام گرفته است. این تاثیرات از طرف معامله گرانی است که از اوایل قرن 19، که می خواستند از مالیات رژیم وقت ایران بگریزند به امارات سفر می کردند.

رقص شمشیر یا هربیا در جشن عروسی توسط گروهی از مردان به اجرا گذاشته می شود. هربیا یک رقص فرهنگی است که از مبارزات شمشیر قبایل عربی گرفته شده است.

امارات متحده عربی، جامعه متنوعی دارد. تعطیلات عمده در امارات متحده عربی عبارتند از عید فطر، که پایان دوره ماه رمضان است، و روز ملی (2 دسامبر)، که نشانه تشکیل امارات متحده عربی است. مردان اماراتی ترجیح می دهند که دشداشه بپوشند که لباسی سفید بلند بافته شده از پشم یا پنبه است، و زنان امارات متحده عربی عبای زنانه می پوشند، که یک لباس سیاه بلند است، که بیشتر قسمت های بدن را می پوشاند.

اشعار امارات باستانی به شدت تحت تاثیر الخلیل بن احمد، ادیب و شاعر عرب قرن هجدهم بوده است. اولین شاعر معروف در امارات متحده عربی، ابن مجید است که بین 1432 تا 1437 در رأس الخیمه متولد شده است. معروف ترین نویسندگان اماراتی، مبارک الاقلی (سالهای 1880-1954)، سالم بن علی اویس (1959-1887) و احمد بن سلیمان (1976-1905) بودند. سه شاعر دیگر از شارجه، به نام گروه حیره، که به شدت تحت تاثیر شاعران آپولو و رمانتیک بوده اند.

نمایشگاه بین المللی کتاب شارجه، قدیمی ترین و بزرگترین نمایشگاه کشور است.

فهرست موزه ها در امارات متحده عربی بنا بر شهرت منطقه ای است که مشهورترین آن شارجه با 17 موزه است. که در سال 1998 پایتخت فرهنگی جهان عرب بود. در دبی، منطقه حی القوز، بسیاری از گالری های هنری و همچنین موزه هایی مانند موزه خصوصی سالسالی را جذب کرده است. ابوظبی یک منطقه فرهنگی را در جزیره سعدیات تاسیس کرده است. شش پروژه بزرگ برنامه ریزی شده است، از جمله گوگنهایم ابوظبی و لوور ابوظبی. دبی همچنین قصد دارد یک موزه Kunsthal و منطقه ای برای گالری ها و هنرمندان ایجاد کند.

فرهنگ امارت بخشی از فرهنگ عربی شرقی است. لیوا یک نوع موسیقی و رقص است که به صورت محلی اجرا می شود، عمدتا در جوامعی که از نسل بانتو – یک نژاد آفریقایی – از منطقه دریاچه های بزرگ آفریقا است.

جشنواره صحرای موسیقی راک دبی نیز یکی دیگر از جشنواره های بزرگ متشکل از هنرمندان سبک راک است.

سینما امارات متحده عربی، کوچک است اما در حال گسترش می باشد.

کلمه کلیدی: بلیط هواپیما

آب و هوا در امارات

امارات متحده عربی دارای آب و هوای بیابان است و زمستان بسیار معتدل و تابستان بسیار گرم و آفتابی دارد که رطوبت خلیج فارس آن را غیر قابل تحمل می کند. بارش سالانه تقریبا در همه جا زیر 100 میلی متر است و در ماه های زمستان متمرکز است. باران نادر است، اما آنها به صورت رگباری یا بارش زیاد رخ می دهند، که گاهی اوقات می تواند شدید باشد.

این کشور از هفت شیخ نشین تشکیل شده است که، تقریبا همه آنها از مشرف بر خلیج فارس هستند؛ ابوظبی، عجمان، دبی، رأس الخیمه، شارجه و ام القواین؛ و فجیره مشرف به خلیج عمان است.

در دبی، دمای متوسط روزانه در ماه ژانویه – اوایل دی تا اوایل بهمن – از 19.5 درجه سانتیگراد می گذرد (بنابراین دبی در مرز بین آب و هوای گرمسیری و نیمه گرمسیری قرار دارد)، در ماه آگوست – اوایل مرداد تا اوایل شهریور – حدود 36.5 درجه سانتی گراد است.

بیشترین باران در بین ماه های دسامبر تا مارچ – اوایل آذر تا اوایل فروردین – اتفاق می افتد. به خاطر نوع آب و هوا در امارات، آب دریا در کل سال برای شنا فوق العاده است و همیشه به اندازه نیاز گرم است. اگرچه از ماه ژانویه تا مارچ – اوایل دی تا اوایل فروردین – دمای آب تا 23 درجه سانتی گراد می رسد ولی، بالعکس در تابستان آب دریا بسیار گرم است و در ماه های جون تا اکتبر – اوایل خرداد تا اوایل آبان – تا 30 درجه سانتی گراد می رسد.

زمستان: از دسامبر تا فوریه – آذر تا اسفند، بسیار معتدل یا گرم قابل تحمل است: حداکثر درجه حرارت از 24 تا 26 درجه سانتیگراد است. گاهی اوقات، به خصوص در ماه ژانویه - اوایل دی تا اوایل بهمن، توده های هوای سرد از شمال می تواند روزهای سرد و بادی، با دمای شبانه حدود 12/10 درجه سانتی گراد و دمای روز در حدود 16/18 درجه سانتیگراد می باشد. این ایام بهترین آب و هوا برای تور امارات است.

تابستان: بسیار گرم و آفتابی است و در اواسط ماه جون تا سپتامبر – اوایل خرداد تا اوایل مهر – درجه حرارت از 39 درجه سانتی گراد تا 42 درجه سانتیگراد است و باد از سمت خلیج فارس، هوای مرطوب را از دریا به ارمغان می آورد، که باعث به شدت گرم شدن هوا می شود. گرمترین ماه های سال، آوریل و اکتبر – اواخر فرودین تا اوایل آبان – با افزایش دما در حدود 34/36 درجه سانتی گراد است. در گرمترین روزها، درجه حرارت می تواند 47/48 درجه سانتیگراد بالا برود که در ساحل و حتی در داخل کشور، بیشتر احساس می شود.

خوشبختانه، ساختمان های امارات، همگی تهویه مطبوع پیشرفته دارند.

آشپزی اماراتی

غذاهای امارات ترکیبی از بسیاری از غذاهای خاورمیانه و آسیایی است. رژیم غذایی مدرن امارات متحده عربی، جهانی است و شامل غذاهایی از سراسر جهان است. بسیاری از مردم، غذاهای شرقی را به عنوان اماراتی / خلیج اشتباه می گیرند، اما شاورما، حمص، تبوله و گریل مخلوط، در حالی که دارای ویژگی های مشابه هستند.

غذای سنتی امارات متحده عربی، با توجه به شرایط سخت بیابان، از گوشت، دانه و لبنیات استفاده می کند. سبزیجات در بعضی مناطق به آسانی رشد می کنند و زیاد در آشپزی اماراتی مورد استفاده قرار می گیرد. غذاهای سنتی شامل مکلوبه، مرگوگا، حارص، کبسه و ... هستند. گوشت به طور سنتی چه مرغ و یا پرندگان کوچک استفاده می شود، از جمله گوشت هوبره آفریقایی و بز. همانطور که شترها برای شیرشان و توانایی حمل و نقل بسیار گران قیمت هستند، خوردن گوشت شتر معمولا برای موارد خاص حفظ می شود.

غذاها معمولا مثل تاس کباب است، زیرا همه چیز اغلب در یک دیگ پخته می شود. زعفران، هل، زردچوبه و آویشن، طعم های اصلی در آشپزی اماراتی است.

صبحانه در امارات متحده عربی معمولا، نان هایی مانند رقاق، خمیر و چباب را با پنیر، شیره خرما یا تخم مرغ سرو می کند. این نان ها بر روی یک صفحه داغ منحنی پخت می شود، شبیه به یک سنگ است که توسط بادیه نشینان استفاده می شود. بلالیط یک غذای دیگر است، اما پیدایش این غذا در امارات دوباره با تاجرانی بود، که پاستا را معرفی کردند.

گزینه های شیرین شامل لوکیمات، یک توپ سرخ شده از خمیر پنکیک است که در دانه های کنجد غلت داده می شود و سپس روی آن شیره خرما ریخته می شود.

در پایان غذا، معمولا با یک چای قرمز که با نعناع دم کشیده است و به هضم کمک می کند، معمول است. سنت های دیگر برای وعده های غذایی شامل خوشامد گویی با خرما و قهوه عربی است که در هنگام ورود به مهمان تعارف می شود و در طول مهمانی در دسترس مهمان قرار می گیرد.